A Serpe de Auschwitz (Relato en galego)

Este texto foi Finalista do 17º certame Manuel Murguía de narracións breves

Fixen unha lixeira presión coa lingua para tocalo levemente. Doía. Cría notar certo alivio ao tocalo, pero seguía doendo. Non se pode dicir que fose unha dor forte, pero era molesta, persistente, era unha dor que diminuía os meus mecanismos de defensa. Sentía unha impaciencia irracional por chegar canto antes, por ser rescatado daquela illa de sufrimento, que me fixo quedar indefenso diante do perigo. Parecía un boxeador que xa moi canso ao final do asalto baixa os brazos esperando escoitar o son da campá, pero só escoita unha martelada, xusto un instante antes de que a lona o golpee no rostro. Había moitos indicios que resultarían evidentes noutras circunstancias, pero naqueles instantes de ansiedade pasaban desapercibidos. O silencio contaxioso que alerta a mente do cazador da chegada do perigo atronaba naquela rúa sen que eu puidese percibilo.

Mirei cara ao edificio en fronte de min.

O seu triste letreiro publicitario, ancorado na fachada á altura do segundo piso, semellaba un trapecista aforcado. Colgaba daquel ferro cheo de óxido como se pretendese recordar eternamente os días de gloria nos que voara diante do asombro de todos, como se unicamente intentara recordar os tempos que xa non volverían máis, indiferente a calquera fin comercial ou informativo.

Uns instantes antes, atoparamos casualmente a unha das nais que me deparara o destino e, como fan os nenos pequenos, ensináralle a diminuta «pupa» que levaba molestándome as últimas vinte e catro horas. Buscaba un conforto imposible nas súas palabras de consolo, pero só recibín burlas, porque o meu non era nada en comparanza coas doenzas que ela podía resistir estoicamente.

Volvín apertar a lingua contra a enxiva, intentaba concretar unha cita coa miña dona para cando saíse. Pero ela estaba máis pendente das trasnadas do noso neno, ansioso naqueles días por facer rendibles os seus primeiros pasos, que das miñas palabras. Só dicía que estaría por alí cando eu saíse e como sabía que non conseguiría máis dela, decidín darlle un bico e marchar.

Crucei polo semáforo porque o tráfico era bastante denso, como corresponde a unha das rúas comerciais máis importantes da cidade. Non escollera ese lugar ao chou. Precisamente por estar tan céntrico, onde os locais eran máis caros, pensei que atoparía un establecemento de primeira calidade. Non é que eu sexa particularmente afecto ás cousas consideradas luxosas, máis ben ao contrario, pero non me gusta que me fagan dano. Nese lugar esperaba atopar algo moi caro e polo tanto moi bo. Esperaba un servizo acorde coas máis esixentes expectativas. Esa forma de pensar que relaciona directamente alto prezo con grande calidade está moi estendida, pero aínda que semella xurdir dunha lóxica irreprochable, ás veces resulta ser a peor das falacias.

O portal, como toda a casa, fora construído nos anos sesenta e, aparentemente, ninguén lle pasara unha man desde aquela. Premín no timbre e abriron sen preguntar. Non me alarmei. Iso podería significar igualmente que diante da angustiosa necesidade de clientela, calquera era benvido, aínda que esa lasitude facilitase o acceso de ladróns ou repartidores de propaganda ou, polo contrario, que o tráfico de persoas era tan intenso que o encargado de franquear a barreira non tiña tempo que perder en pesadas comprobacións. Preferín aceptar a segunda posibilidade como a máis probable e crucei o limiar.

O interfono, a cerradura e a carpintería de aluminio seguían sendo as orixinais e tiñan aspecto desconxuntado, pero non lle dei importancia. Tampouco considerei sospeitoso o feito de que a portería estivese tan baleira e abandonada como unha fábrica de motores de vapor.

Subín as escaleiras.

No primeiro piso, homes vestidos con roupa marrón e azul cinza botaban abaixo un local comercial no que noutros tempos aniñara un negocio florecente. Mireinos ao pasar e eles devolveron unha ollada indiferente, ou iso foi o que eu pensei naquel momento. Eles deberían saber o cruel destino que me esperaba un piso máis arriba, pero non fixeron nada para axudarme. Movíanse lentamente mirando ao chan, coas cabezas e o rostros cubertos de po, como espectros dunha película dos anos cincuenta. Seguín subindo confiadamente e nun santiamén estaba diante dunha porta escura, case negra, cuberta cun verniz apagado e lixeiramente deformada polo paso do tempo e a acción da humidade.

Volvín apertar no timbre. Dende o interior chegou un zunido xordo. Inmediatamente acudiu a abrir unha señora que miraba coa desconfianza de quen espera a chegada dun inspector. Nas consultas médicas rexentadas por homes sempre abre a porta unha muller amable que, dependendo do rendemento económico do negocio, a confraternidade marital do doutor ou a súa tendencia a mesturar asuntos profesionais con fluídos corporais, pode ser máis ou menos nova e máis ou menos agraciada fisicamente. En certo modo parece unha colaboración semellante ás que os magos dos espectáculos de variedades buscan nas súas axudantes vestidas con traxes rechamantes. Curiosamente, as doutoras non adoitan empregar cabaleiros para eses mesteres. Será, supoño eu, que os homes non son particularmente hábiles abrindo portas ou que non quedan ben cando os vistes con uniformes de fantasía…

Se queres seguir a ler podes descargar o resto do relato aquí:

Resto A serpe de Auscwitz