La Promesa (A promesa)

 

Sinopsis

Un matrimonio desgastado por el paso de los años, el desamor de un marido insensible y agresivo, la falta de hijos y una práctica irracional y enfermiza de la religión explican la atormentada vida de Gregoria, que sólo confía en liberarse gracias a la Providencia, que parece indiferente a su dolor. Providenciales resultan para ella las palabras de un moribundo, palabras proféticas y esperanzadoras que la llevarán a tomar una decisión que cambiará para siempre su destino. Con el nombre de Celia emprende una vida diferente, lejos de su casa, en el seno de una acomodada familia gallega con un hijo de siete años que se convertirá en el motor de su vida. La intensa relación que se establece entre ellos despertará en Celia un extraño instinto maternal que la lleva a proteger al niño de cualquier persona o circunstancia amenazante, aun a costa de su propia vida. Lo que Celia no sabe es que el verdadero peligro no se encuentra en quienes conviven con el pequeño, sino en ella misma, atormentada por sus particulares fantasmas.

Año 2004

Duración 104 min.

País España

Director Héctor Carré

Guión Héctor Carré

Música Suso Rey & Manuel Varela

FotografíaJuan Carlos Gómez

Reparto

Carmen Maura, Ana Fernández, Chete Lera, Juan Margallo, Santiago Barón, Evaristo Calvo, Xulio Lago, Luisa Merelas, Antonio Simón, Luis Iglesia, Víctor MosqueiraProductoraTesela P.C. / Pórtico de comunicación

Género Drama

 

---

 

 

Os chamados selfies non son tan modernos como parecen. Eu xa os facía desde o pasado século vinte coas cámaras Polaroid dos encargados de continuidade. Aquí estou con Carmen Maura no decorado do pazo. Esta muller pásao tan ben durante a rodaxe que parece unha nena que por primeira vez se encontra entre as luces e as cámaras. Para min foi moi fácil traballar con ela.

 

 

 

O neno Santiago Barón, habilmente seleccionado por Eva Leira e Yolanda Serrano, foi un verdadeiro actor, parece unha broma, pero tratar a este neno no decorado era exactamente igual que tratar a calquera actor. 

 

 

 

 

 

 

 

Aínda que nesta foto tomada en San andrés de Teixido teño o cello engurrado e semella que estea enfadado, ou mesmo que sexa medio parvo, a rodaxe foi moi tranquila e relaxada. Entre Juan Carlos Gómez o director de fotografía e Pedro Telechea o axudante de dirección organizaban o traballo con precisión, e eu so tiña que preocuparme de dirixir.   Eu debuxara a historia completa así que todos saviamos moi ben cada día o que tiñamos que facer, e gracias aos bos oficios de José Antonio Félez, tiñamos tempo de abondo para traballar… tempos aqueles.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aquí estou no porto de Cariño con Pedro e Juan Carlos.

Ana Fernández tamén é unha verdadeira máquina da interpretación, aínda que cun proceso de traballo diferente ao de Carmen. A Ana encántalle probar e repetir, mentres que a Carmen cánsalle buscar cousas e prefire acertar á primeira, ou polo menos, facer poucas tomas.  Eu intentaba non aburrir a unha e darlle a oportunidade de probar á outra, pero tiña poucas posibilidades para acertar.  En todo caso, como as dúas o fixeron tan ben, o meu traballo foi máis que doado.

Este é un exemplo:

Nesta película tiven unha primeira ocasión para experimentar cos mundos oníricos, un campo que sempre me resultara atractivo e no que non tiven moita ocasión de exercitar.

Tamén foi a primeira vez que traballaba nun largo con Manuel Varela, neste caso acompañado de Suso Rey. Quedei moi contento coa súa aportación á película.

 

En mis canales de  Vimeo y  Youtube hay más fragmentos  de esta película.