Teatro breve.

No ano 2013 escribín varias pezas curtas que  montei e dirixín na sala La tuerka 27 de A Coruña.  Despois de asistir a algunhas representacións en Madrid nas salas Casa de la portera e Microteatro por dinero,  interesoume ese tipo de funcións pola proximidade do público, que literalmente comparte o escenario cos actores.

 

 

 

Gustoume tamén a idea de facer teatro sen grandes montaxes técnicos, basicamente co traballo dos actores xunto ao público.

 

 

 

A primeira peza foi Patriot games, unha comedia negra sobre o patriotismo mal entendido. Dous homes, unha mesa e dúas banquetas, un cambio de luz e un pouco de teatro.

 

 

 

Cesar Cambeiro e Fernando Morán fixeron un traballo brillante. Alberto da Sinda controlou os recursos técnicos. Aquí estamos todos, contentos polo traballo feito no derradeiro día de actuación. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Unha diferencia deste tipo de montaxes cos que se fan nun escenario tradicional é a luz. Como se traballa en cuartos pequenos, a iluminación pode ser igual de realista que na propia casa, ou como a dun tugurio escuro calquera, onde supostamente tiña lugar a acción desta peza.

 

Realmente a intimidade e o realismo que o espectador chega a sentir cando os actores fan un traballo tan bo como fixeron estes, vai máis aló do que adoita acontecer cando estás sentado nun patio de butacas e tes que mirar aló arriba, ao escenario.

---

 

O texto de Patriot games pode descargarse aquí:

---

 

A seguinte obra foi Espelliño máxico, unha peza premonitoria na que o Valido vai solicitar o Rei que abdique por ver de mellorar a delicada situación que vive o país. Alberto da Sinda era o Valido e Sonia Sanchez facía un tremendo rei, si, xa sei que é unha muller, pero a vontade real vai máis aló desas estúpidas cuestións de xénero.

 

 

 

 

 

Como se pode ver na imaxe, ofreciamos unha galleta a cada espectador para que marcharan con bo sabor de boca.  

 

 

 

 

 

 

 

O texto podédelo descargar aquí:

aquí podeis descargar el texto en castellano:

---

 

Después montamos una pieza titulada Inocente, un thriller claustrofóbico en el que un empleado de multinacional cree estar siendo sometido a una sesión de motivación, pero en realidad está siendo sometido a algo más. Esta nos dió por montarla en castellano.

Me gustó la idea de que la única iluminación fuese la linterna que empuña Dani Currás. Al igual que en Espelliño, el público se integraba dentro del montaje. En esta eran los compañeros de trabajo del represaliado, en la otra, el público formaban parte de una casta de intocables que era utilizado para hacer sondeos sobre la opinión del pueblo, por eso se les daba de comer, para que viesen que el gobierno buscaba su bienestar y agradecía su ayuda.

---

El texto lo podéis descargar aquí:

 

Encargamos a un colectivo muy animoso que rodase la función, y como no había pasta  sólo le dedicaron dos mañanas al rodaje. Lo peor fue que utilizaron un micrófono de juguete y suena un poco mal.

 

 

 

 

 

 

Al menos nos sirve de recuerdo.

---

Se puede ver aquí: